طراحی و تفکر دربارهی یک موضوع تا زمانی که به تفکر اشخاص وابسته باشد، آنچنان ناشناخته، پیچیده، نامفهوم و غیر قابل توصیف است که تا زمان پیدا شدن یک محصول نهایی به سختی میتوان دربارهی آن قضاوت کرد.
درصورتیکه طراحی را یک فرآیند فکری-ذهنی در نظر بگیریم، وضوح و پیدایش این تفکر تنها زمانی امکان بروز، احساس و شناخت را پیدا میکند که بیان شود و در معرض بازخورد و تفکر دیگران قرار گیرد.
طی سالهای اخیر و با همهگیر شدن اینترنت و فضای مجازی و با به اشتراکگذاری تفکرات، دیدگاهها و رویکردهای متفاوت نسبت به هر موضوع، تحول شگرفی در کلیه رشتههای دانشگاهی و شغلی بوجود آمده و نقش علوم انسانی در ارتقای سطح ارتباطات و کسب و کار پررنگ شده است.
تأثیرپذیری علوم و دستاوردهای هر عرصه و زمینه کاری و تکنولوژی، علوم انسانی، عصبشناسی رفتارشناسی، جامعهشناسی و … بر یکدیگر و رسیدن به قلمروهای جدید که بواسطهی پیدایش علوم، فنون و تکنولوژیهای میانرشته ای بوجود آمده است، چشمانداز و افق جدیدی ایجاد کرده است.
ساختارهای بوجودآمده و دیدگاهها و رویکردهای نوین سرعت و شتاب خیرهکننده تکنولوژی و دسترسی همگانی نسل جدید به اینترنت، گذر از عصر اطلاعات به عصر جدیدی را باعث شده است.
ترکیب اصول روانشناسی و سایبرنتیک پدید آورنده رویکرد سایکوسایبرنتیک خواهد بود. این رویکرد طرح هایی پدید میآورد که نه تنها از نظر زیبایی شناسی خوشایند هستند، بلکه کاربردی و موثر نیز خواهند بود. یکی از مهمترین زمینه هایی که رویکرد سایکو سایبرنتیک کاربرد بالایی دارد، طراحی معماری است. در معماری، رویکرد سایکوسایبرنتیک شامل درک چگونگی درک و تعامل ذهن انسان با محیط ساخته شده و استفاده از این دانش برای ایجاد ساختمان هایی است که کاربر پسند و شهودی هستند.
قصه گویی عنصری ضروری در ارتباطات انسانی است و قرن هاست که در معماری از آن استفاده می شود. داستان گویی در معماری شامل ایجاد روایتی است که محیط ساخته شده را با کاربرانش پیوند می دهد. این راهی است برای درگیر کردن مردم با فضاهایی که در آن زندگی می کنند و ایجاد حس مکان. داستان سرایی را می توان از طریق عناصر مختلف طراحی مانند مواد، فرم ها و رنگ ها به دست آورد و می توان از آن برای انتقال روایت های فرهنگی، تاریخی یا شخصی استفاده کرد.
معماری روایتگر یک رویکرد طراحی است که از داستان سرایی برای ایجاد یک محیط ساخته شده معنادار و به یاد ماندنی استفاده می کند. این راهی است برای ارتباط مردم با فضاهایی که در آن زندگی می کنند و ایجاد حس مکان. معماری روایی را می توان از طریق عناصر مختلف طراحی مانند مواد، فرم ها و رنگ ها به دست آورد و از آن برای انتقال روایت های فرهنگی، تاریخی یا شخصی استفاده کرد.